Pettings Rusthuis

Begin dit jaar kreeg ik te horen dat er in Duitsland een appartement was gevonden met honderden tamme ratten: ze liepen los rond en hadden al flink huisgehouden. De muren kapot gebeten, véél en overal ontlasting. Kortom: een onhoudbare situatie. Al snel bleek het niet om één, maar twee appartementen te gaan. Van een oudere vrouw en haar volwassen zoon die in hetzelfde complex woonde. Een dappere rattenopvang in Duitsland ging daar de ratten vangen.

Het bleken er in totaal meer dan 1300 te zijn, daarom twijfelde ik eerst om de hulpvraag positief te beantwoorden: zou mijn hulp niet gewoon een druppel op een hete plaat zijn? Maar met alle Nederlandse opvangen bij elkaar hebben we toch een mooi aantal kunnen overnemen.

En daar startte het dus. Al waren het er maar 8: er kwamen een paar oudere mannetjes mijn kant op. Ze waren er zó slecht aan toe: abcessen, kaal, helemaal onder de oude wonden, bumblefeet en gebroken staartjes. Wát een ellende, ik geloof niet dat ik ooit ratjes heb gezien die er zó slecht uit zagen. Mijn hart brak een beetje door alles wat ze moeten hebben doorstaan.

Gelijk ging ik naar de dierenarts, 5 van de 8 kregen een antibioticakuur wegens ontstekingen en abcessen en één van de heren moest ik laten gaan. Twee weken later ging ik terug op controle. Ondanks dat ik goede hoop had, knapten de mannen tussendoor niet op, ze verslechterden eerder.. Maar niet alleen de buitenkant was kapot. Deze ratten hadden zodanig trauma dat ze niet wisten hoe ze rat moesten zijn: elkaar bijten, niet (kunnen) klimmen, hangmatjes lieten ze links liggen en optillen lieten ze geslagen toe terwijl ze waarschijnlijk nooit gesocialiseerd waren.

Met de dierenarts heb ik toen overlegd: hoeveel tijd ze nog nodig hadden om dit trauma te boven komen zou waarschijnlijk langer duren dan dat ze nog een leuk leven hadden kunnen hebben. Helaas hebben we dus de verdrietige beslissing moeten maken ze te laten gaan.

Sorry kereltjes, ik had jullie zo graag nog een goed leven willen geven. Maar het lijden stoppen was in dit geval meer humaan. Rust zacht.

In mei 2022 kwam Bob samen met zijn dochters Neeltje en Duifje in de opvang terecht waar ik werkzaam ben. Toevallig pakte ik de afstandsafspraak op van dit drietal. Het is sowieso altijd al moeilijk om de ‘rusthuis-pet’ af te zetten, maar op het moment dat ik het trio voor het eerst zag wist ik meteen: die gaan bij mij op pensioen. Dit soort dieren worden vaak door hun leeftijd niet meer geadopteerd en ik wist gelijk weer waarom de stichting bestaat.

Ze hadden eigenlijk best wel een goed leven gehad gelukkig. Bob was 12 jaar terug aangeschaft, kreeg na 2 jaar een vriendinnetje en daarmee een nestje. Twee dochters mochten blijven en gelukkig werd hij ook snel gecastreerd. Fast forward naar 2022 gingen deze mensen verhuizen en wilden ze de konijnen niet meenemen… Een enorme domper maar omdat ik het zonnige altijd probeer in te zien: gelukkig zijn ze netjes afgestaan en niet gedumpt.

Ze mochten dus mee naar huis. Helaas bleek thuis dat het helemaal niet zo’n gezellig groepje was: Duifje was continu achter Neeltje aan het rennen om haar te bijten. Vlak na hun komst overleed ook nog eens de rammelaar van mijn enige andere voedster. Ik ging dus eens kijken of ik mijn Olijfje bij Bob, Neeltje en Duifje kon voegen. Dit ging eigenlijk best wel goed, al bleef Duifje onaardig naar Neeltje. Ook Olijfje mocht ze niet zo. Omdat er op dat moment heel veel mensen op de wachtlijst stonden op het werk die een senior voedster een thuis wilde geven heb ik Duifje een thuis gegund waarbij ze de rammelaar niet hoefde te delen. Ze heeft een prachtig thuis gekregen via de opvang.

Het is niet zoals ik het normaal doe (dat weet iedereen die mij kent of al een tijdje volgt), maar uiteindelijk is het welzijn en de gezondheid van de dieren belangrijker dan mijn ego.

Bob overleed eind september 2022. Toen ik ’s ochtends in de dierenkamer kwam voor de eerste ronde, lag hij op zijn zij te spartelen omdat hij niet meer zelfstandig kon gaan zitten. Ik wilde niet dat dit eens zou gebeuren wanneer ik de hele nacht in bed zou liggen en het niet zou merken of bijvoorbeeld op mijn werk zou zijn, dus heb ik samen met de dierenarts te keuze gemaakt om Bob te laten gaan.

Neeltje en Olijfje bleven samen achter, en dat gaat anno oktober 2022 (nu ik dit schrijf) nog steeds erg goed. Wanneer dat verandert of één van de twee komt te overlijden zal de ander een nieuw maatje krijgen.